Η 10η εντολή αναφέρει: «Μη επιθυμήσης την οικίαν του πλησίον σου• μη επιθυμήσης την γυναίκα του πλησίον σου• μηδέ τον δούλον αυτού• μηδέ την δούλην αυτού, μηδέ τον βουν αυτού, μηδέ τον όνον αυτού, μηδέ παν ό,τι είναι του πλησίον σου..» - Έξοδος 20:5.

Το πρόβλημα μας σε αρκετές περιπτώσεις σύμφωνα με την παραπάνω εντολή δεν είναι μονάχα ότι θέλουμε αυτό που δεν μας ανήκει ή ότι θέλουμε περισσότερα, αλλά ότι θέλουμε περισσότερα σε σχέση με κάποιους άλλους. Άλλωστε, ο κήπος του γείτονα πάντοτε φαντάζει πιο πράσινος.

Στην εποχή μας η ευλογία του άλλου είναι δική μας απώλεια και η απώλεια του άλλου είναι δική μας ευλογία. Η ζωή έχει καταντήσει σαν τη monopoly όπου για να κερδίσουμε πρέπει να χάσουν οι άλλοι. Αυτό όμως δεν μας αρκεί. Όταν χάνουμε εμείς, θέλουμε να χάνουν και οι άλλοι. Είναι σαν να ρίχνουμε ένα νόμισμα και να λέμε, κορώνα κερδίζω, γράμματα χάνεις. Η λογική της εποχής μας είναι ψόφησε η δική μου κατσίκα; Ας ψοφήσει και η κατσίκα του γείτονα και αν είναι ανάποδος ο γείτονας, ας ψοφήσει και αυτός. Μειώθηκε η σύνταξη μου; Ας μειωθεί και του άλλου, λες και θα αυξηθεί η δική μου σύνταξη αν μειωθεί η σύνταξη του άλλου. Απολύθηκα; Ας απολυθούν και άλλοι. Ο θάνατος σου η ζωή μου, η εξόντωση σου η χαρά μου.  Ο σώσον εαυτόν σωθήτω, ο πιο δυνατός ας επιβιώσει. Για να επιβιώσουμε όμως δεν πειράζει να πατήσουμε και επί πτωμάτων. Δεν πειράζει να βασίσουμε την ευτυχία μας πάνω στην δυστυχία των άλλων. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και τα αποτελέσματα, αρκεί να τη βγάλουμε εμείς καθαρή. Οπότε, ο καθένας ας σώσει το τομάρι του και το τομάρι των αγαπητών του ανθρώπων. Οι άλλοι ας πρόσεχαν. Ακόμη και η διασκέδαση μας (βλέπε σατιρικές εκπομπές όπως τους Ράδιο Αρβύλα ή το Αλ Τσαντίρι Νιουζ) βασίζεται στον εξευτελισμό της προσωπικότητας των άλλων. Για να γελάσουμε εμείς πρέπει να ρεζιλευτούν οι άλλοι. Αυτή η λογική είναι καταστροφική. Μία κοινωνία δεν μπορεί να οικοδομηθεί πάνω σε κανόνες που διέπουν το ζωικό βασίλειο. Αντίθετα, μπορεί και πρέπει να οικοδομηθεί στον χρυσό κανόνα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού σύμφωνα με τον οποίο καλούμαστε να συμπεριφερόμαστε στους άλλους, όπως θα θέλαμε και οι άλλοι να συμπεριφέρονται σε εμάς (Ματθαίος 7:12).

Η σύγκριση είναι αναπόφευκτη. Δυστυχώς, όμως τις περισσότερες φορές οδηγεί στην αμαρτία. Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος (Ρωμαίους 6:23) και αυτός ο θάνατος δεν είναι μονάχα μελλοντικός. Είναι ο θάνατος της χαράς, ειρήνης, αυτάρκειας,  ικανοποίησης και αγάπης μας. Όταν συγκρίνουμε αυτό που έχουμε, κάνουμε, δίνουμε με αυτό που οι άλλοι έχουν, κάνουν και δίνουν, τότε συνήθως καταλήγουμε στο να μην αγαπάμε τους άλλους, διότι θέτουμε τον εαυτό μας απέναντι τους. Δεν μπορούμε να αγαπήσουμε τους άλλους όσο συγκρινόμαστε μαζί τους, επειδή η αγάπη δεν φθονεί,  δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής (Α΄Κορινθίους 13:4β-5). Όταν συγκρίνουμε τον εαυτό μας με άλλους είτε αισθανόμαστε κατώτεροι από αυτούς, οπότε τους φθονούμε και αρχίζουμε να «πριονίζουμε» τις όποιες αρετές έχουν, είτε αισθανόμαστε ανώτεροι, οπότε νιώθουμε πως δεν είναι άξιοι της αγάπης μας. Ως αποτέλεσμα γινόμαστε είτε ζηλιάρηδες και γκρινιάρηδες όπως ο λαός Ισραήλ (Έξοδος 17:3, Α΄Κορινθίους 10:10), είτε  αλαζόνες.

Δεν μπορούμε να ήμαστε ικανοποιημένοι με όσα έχουμε και κάνουμε όσο συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους. Δεν μπορούμε να ήμαστε αυτάρκεις και ικανοποιημένοι με όσα έχουμε όσο θεωρούμε πως πρέπει να έχουμε περισσότερα, μεγαλύτερα, ομορφότερα και καλύτερα πράγματα που θα κάνουν τα πράγματα καλύτερα για μας σε σύγκριση με τους άλλους, ξεχνώντας πως ευτυχία δεν είναι να έχουμε πολλά πράγματα, ούτε να θέλουμε λιγότερα, αλλά να χρειαζόμαστε λιγότερα. Αυτάρκης είναι αυτός που έχει μάθει να ικανοποιείται με όσα ο Θεός του δίνει κάθε φορά σε οποιαδήποτε κατάσταση, ενώ προσπαθεί για ένα καλύτερο αύριο σε όλους τους τομείς (Φιλιππησίους 4:11-13).

Δεν μπορώ να είμαι όμως ικανοποιημένος και με τον Θεό όταν γκρινιάζω για αυτά που περνάω και δεν περνάνε οι άλλοι. Αν το κάνω αυτό τότε είναι πολύ πιθανό να καταλήξω να τα βάλω και με τον ίδιο το Θεό σκεφτόμενος πως ενώ είμαι ισάξιος ή και καλύτερος από τους άλλους, εν τούτοις ο Θεός δεν μου δίνει αυτό που μου αξίζει. Επί της ουσίας το πρόβλημα μας δεν είναι με τους ανθρώπους που έχουν αυτά που θα έπρεπε εμείς να έχουμε, αλλά με τον Θεό που δεν μας δίνει αυτό που μας αξίζει, ενώ την ίδια στιγμή δίνει στους άλλους αυτό που δεν τους αξίζει. Aυτή η αντίληψη προκύπτει από την υπερεκτίμηση της δικής μας αξίας και την υποεκτίμηση της χάρης και του ελέους του Θεού. Ζητούμε από τον Θεό να μας δώσει αυτό που δεν μας αξίζει, αλλά στενοχωριόμαστε όταν ο Θεός δίνει το ίδιο ή και κάτι καλύτερο στους άλλους. Επιπρόσθετα, ενώ ζητούμε έλεος από τον Θεό, αρνούμαστε να δείξουμε έλεος. Ας αντισταθούμε και ας μην πέσουμε στην παγίδα της σύγκρισης. Αντίθετα ας εστιάσουμε στο να ήμαστε αυτάρκεις, ευγνώμονες και αξιόπιστοι διαχειριστές των όσων ο Κύριος μας έχει χαρίσει, έστω και αν αυτά είναι λιγότερα για κάποια περίοδο επειδή «΄Οποιος είναι αξιόπιστος στα λίγα, είναι αξιόπιστος και στα πολλά· κι όποιος είναι άδικος στα λίγα, είναι άδικος και στα πολλά.» - Λουκάς 16:10.  Ας μάθουμε να ευχαριστούμε τον Θεό για ό,τι μας έχει χαρίσει, ας μην κρίνουμε τον Θεό για τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται στους άλλους και ας αρνηθούμε να συγκριθούμε με άλλους.