Όλοι έχουμε βρεθεί στο παρακάτω σενάριο. Βοηθάμε πραγματικά και ειλικρινά κάποιον μόνο και μόνο για να ακούσουμε γκρίνια και παράπονα. Εμείς θεωρούμε ότι οι άλλοι είναι αχάριστοι απέναντι μας, αλλά όλο και κάποιος θεωρεί ότι και εμείς ήμαστε ή ήμασταν αχάριστοι απέναντι του.

Υπάρχουν πολλά ρητά και αποφθέγματα για την αχαριστία. Ο Σαίξπηρ έλεγε «τον αχάριστο άνθρωπο όταν τον καθίσεις στον ώμο σου, θα προσπαθήσει ν’ ανέβει στο κεφάλι σου».  Ο ιστορικός Ηρόδοτος είχε αναφέρει, ότι ο λαός είναι μια κοινωνία ανθρώπων πολύ αχάριστη, ενώ ο Μέγας Αλέξανδρος φέρεται να έχει πει «είναι ανθρώπινο να ακούς να σε κακολογούν μετά από μια ευεργεσία που έκανες». Τέλος, στον Ηράκλειτο αποδίδεται, ένα ρητό που ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε κορνιζαρισμένο στο γραφείο του, «ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος αχαρίστου».

Πότε ήμαστε αχάριστοι; Όταν δεν εκτιμούμε όσα μας έχουν χαριστεί να απολαύσουμε. Όταν μας έχει δοθεί κάτι σε αφθονία και δεν μοιραζόμαστε τίποτα με τους λιγότερο ευνοημένους που βρίσκονται σε ανάγκη και έλλειψη. Όταν δεν αναγνωρίζουμε πως ό,τι έχουμε και ήμαστε είναι δώρο Θεού. Όταν την ευημερία μας, την πρόοδό μας, την αποδίδουμε, μόνο στις ικανότητές μας, στο «σπαθί» μας  ,στα τυπικά μας προσόντα, στη διπλωματία μας και ξεχνάμε τους γονείς που φρόντισαν να μας μορφώσουν, την κοινωνία που μας έδωσε τα εφόδια, στους φίλους και συνεργάτες που μας βοήθησαν ποικιλοτρόπως, αλλά πρωτίστως τον Θεό που μας χάρισε τα πάντα προς ζωήν και ευσέβειαν (Β΄Πέτρου 1:3).

Γιατί ήμαστε αχάριστοι; Είναι θέμα γονιδίων, βιωμάτων η έλλειψη παιδείας; Ο τρόπος που μας έχουν γαλουχήσει και μας έχουν φερθεί, επηρεάζει τις μελλοντικές συμπεριφορές και επιλογές μέχρι ένα σημείο. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να αναλάβουμε προσωπική ευθύνη των πράξεων μας στο εδώ και τώρα. Εξάλλου, ο καθένας μας θα δώσει λόγο στο Δημιουργό μας για τα πεπραγμένα και τις σκέψεις του και όχι για αυτό που έκαναν οι άλλοι.

Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, ο άνθρωπος είναι αχάριστος και αγνώμονας εκ φύσεως (Μάρκος 7:21-23). Ο Παύλος γράφει: «…ενώ γνώρισαν τον Θεό, δεν τον δόξασαν ως Θεό, ούτε τον ευχαρίστησαν, αλλά μέσα στους συλλογισμούς τους αναζήτησαν μάταια πράγματα και σκοτίστηκε η ασύνετη καρδιά τους» (Επιστολή προς Ρωμαίους 1: 21).

Πώς μπορούμε να μην ήμαστε αγνώμονες και αχάριστοι; Καλούμαστε να μετανοήσουμε και να ζητήσουμε το έλεος του Θεού στην ζωή μας. Από τη στιγμή που η αιτία της αχαριστίας είναι η απατηλή υπέρ πάντα και σφόδρα διεφθαρμένη καρδιά μου (Ιερεμίας 17:9), μόνο ο Χριστός μπορεί να μου δώσει μία νέα καρδιά (Ιερεμίας 32:39).

Όταν ο Χριστός έρθει πραγματικά στην ζωή μου, τότε θα συνειδητοποιήσω ότι η αχαριστία αγγίζει και την δική μου την ζωή, καθώς όλοι μας ήμαστε σε κάποιο βαθμό αγνώμονες. Δεν εκτιμούμε όσα μας έχει χαρίσει ο Θεός σε πνευματικό και υλικό επίπεδο.

Η Αγία Γραφή ξεκαθαρίζει πως ότι έχουμε είναι δώρο Θεού. Ο Ιάκωβος γράφει «κάθε αγαθή δόση, και κάθε τέλειο δώρημα, είναι από πάνω, το οποίο κατεβαίνει από τον Πατέρα των φώτων, στον οποίο δεν υπάρχει αλλοίωση ή σκιά μεταβολής» (Ιάκωβος 1:17), ενώ ο Παύλος αναρωτιέται «αλήθεια, ποιος σ’ έκανε εσένα ανώτερο από τους άλλους; Τι έχεις που να μην το έλαβες; Αφού, λοιπόν, το έλαβες από το Θεό, γιατί καυχιέσαι σαν να μην το είχες λάβει ποτέ ως δώρο;» (Α΄Κορ.4:7). Ο δε Ιωάννης ο Βαπτιστής ξεκαθάρισε ότι «τίποτα δεν μπορεί να λάβει ο άνθρωπος, αν δεν του είναι δοσμένο από το Θεό» (Iωάννης 3:27).

Κάποιος είπε «μακάριοι είναι εκείνοι που δίνουν χωρίς να κρατούν λογαριασμό, αλλά και εκείνοι που λαμβάνουν χωρίς να ξεχνούν». Ο Matthew Henry έγραψε στο ημερολόγιό του μετά από μία διάρρηξη στο σπίτι του τα εξής: «είμαι ευγνώμων, επειδή δεν με έχουν ληστέψει ξανά στο παρελθόν, επειδή ο ληστής μου έκλεψε τα χρήματα, αλλά δεν αφαίρεσε τη ζωή μου και επειδή ήμουν το θύμα και όχι ο θύτης».

Ας μάθουμε να ευχαριστούμε τον Θεό για τις υλικές και πνευματικές ευλογίες που μας έχει χαρίσει. Συνήθως γκρινιάζουμε για όσα δεν έχουν γίνει και γογγύζουμε για όσα δεν έχουμε, αντί να ευχαριστούμε τον Θεό για όσα μας έχουν δοθεί. Ας ευχαριστούμε τον Θεό για τα αγαπητά μας πρόσωπα, αλλά και για τους αδελφούς εν Χριστώ. Ο Παύλος γράφει στους Κορίνθιους: «ευχαριστώ πάντοτε το Θεό για σας, που σας έδωσε τη χάρη του δια του Ιησού Χριστού» (Α΄Κορ.1:4).

Ας ευχαριστούμε τον Θεό για την διαρκή παρουσία και δύναμη στην ζωή μας. Ας Τον ευχαριστούμε επειδή Εκείνος ενεργεί μέσα μας και το να θέλουμε και το να ενεργούμε, κατά την ευδοκία Του, κατά το λυτρωτικό του δηλαδή σχέδιο (Φιλιππησίους 2:13). Ο Θεός έχει τη δύναμη να κάνει απεριορίστως περισσότερα απ' αυτά που ζητούμε ή νοούμε, σύμφωνα με τη δύναμη που ενεργεί μέσα μας (Εφεσίους 3:20). Ας ευχαριστήσουμε πρώτα και πάνω από όλα τον Θεό για τον Χριστό και την ανεκδιήγητη Του δωρεά (B΄Κορινθίους 9:15).

 Η ευχαριστία και η ευγνωμοσύνη είναι το ύψιστο καθήκον του πιστού και η υπέρτατη αρετή, το συντριβάνι από το οποίο ρέουν όλες οι υπόλοιπες ευλογίες.  Η αχαριστία από την άλλη πλευρά είναι η λέπρα της ψυχής. Μας κατατρώει, καταστρέφει την χαρά μας, μαραίνει τη συμπόνια μας, παραλύει τον έπαινο μας και μας ωθεί να ξεχνούμε ή να μην εκτιμούμε τις ευλογίες του Θεού.

Η ζωή μας μεταμορφώνεται όταν συνειδητοποιούμε πως οτιδήποτε έχουμε και ήμαστε είναι δώρο Θεού και αρχίσουμε να αναπτύσσουμε ένα πνεύμα συστηματικής ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης. Όχι αόριστα και θεωρητικά, αλλά προσωπικά και συγκεκριμένα για εμάς και τα αγαπητά μας πρόσωπα.