Η πανδημική κρίση αποτελεί αναμφίβολα μια περίοδο μεγάλων προκλήσεων για την εργασία, εξαιτίας των ανατροπών που επέφεραν τα μέτρα περιορισμού της διασποράς του Covid-19 στην καθημερινότητα. Μαζί με την τηλεργασία και τις εξ αποστάσεως συνεδριάσεις, η Μεγάλη Παραίτηση που έχει ονομαστεί και παγκόσμια «απεργία» κατά της εξοντωτικής εργασίας, αποτελεί μία τις εκδηλωμένες τάσεις.

Σε όλο τον κόσμο, εκατομμύρια άνθρωποι αναζητούν τρόπους να  εξισορροπήσουν τη δουλειά με την προσωπική τους ζωή. Ο ερχομός της πανδημίας, ενέτεινε ακόμη περισσότερο την ψυχολογική κόπωση, την ίδια στιγμή που οι δισεκατομμυριούχοι αύξαναν θεαματικά τα κέρδη τους, και οι απλοί πολίτες πέρναγαν στην ανεργία.

Αντιμέτωποι με την προοπτική του θανάτου, οι άνθρωποι συμπεριφέρονται διαφορετικά και αναζητούν να δουλέψουν σε κάτι που θα έχει νόημα, υψηλότερο σκοπό και θα τους προσφέρει περισσότερο ελεύθερο χρόνο, αλλά και πιο αξιοπρεπείς αμοιβές και ανθρώπινες συνθήκες. Το κίνημα επηρέασε περισσότερο τις χώρες εκείνες, που οι θέσεις εργασίας δεν προστατεύονται, οι εργαζόμενοι δεν απολαμβάνουν αξιόλογες κοινωνικές παροχές και δεν εφαρμόστηκαν τα μέτρα προστασίας της απασχόλησης κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Στην Κίνα το αντίστοιχο κίνημα του Tang ping, ήρθε ως ένα «αντίδοτο» στο εξαντλητικό πρόγραμμα εργασίας «996»—9 π.μ. έως 9 μ.μ., έξι ημέρες την εβδομάδα—που είναι συνηθισμένο στις βιομηχανίες. Στην Κίνα το φαινόμενο οδήγησε σε υποσχόμενο διπλασιασμό του μεσαίου εισοδήματος έως το 2035.

Οι παλαιότερες γενιές επικρίνουν βέβαια αυτές τις συμπεριφορές, ως προνομιούχες και τεμπέλικες. Κάποιοι θεωρούν ότι η Μεγάλη Παραίτηση είναι μια περίοδος αναζήτησης νέων ευκαιριών και μετάβασης σε μια καλύτερη δουλειά, με καλύτερο μισθό, από χαμηλόμισθους εργαζόμενους που προσπαθούν να διασφαλίσουν καλύτερες απολαβές, σε συνδυασμό με μια μετριοπαθή αύξηση της πρόωρης συνταξιοδότησης λόγω της πανδημίας. Άλλοι θεωρούν ότι το φαινόμενο αφορά τις οικονομικές ανησυχίες των millennials (1981-1996) που αποτελούν τη γενιά με τα μεγαλύτερα προσόντα που όμως μάλλον θα είναι η πρώτη στην ιστορία αρκετών χωρών που θα είναι λιγότερο εύπορη από τους γονείς της.

Τα παραπάνω οδηγούν σε δραματικές ελλείψεις εργατικού δυναμικού σε ορισμένους κλάδους, καθώς αρκετοί εργαζόμενοι «απεργούν» και αρνούνται να επιστρέψουν στη δουλειά, εκτός και εάν οι συνθήκες βελτιωθούν. Μάλιστα,  ενώ παλιά οι υποψήφιοι εργαζόμενοι παραπονιούνταν ότι οι επιχειρήσεις εξαφανίζονταν (ghosting) μετά τις συνεντεύξεις για δουλειά, τώρα οι συνεντευξιαζόμενοι είναι εκείνοι που δεν απαντούν και εξαφανίζονται όταν οι επιχειρήσεις θέλουν να τους προσλάβουν. 

H παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 οδήγησε στην μεγαλύτερη απορρύθμιση της εργασίας και την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων υπό τη συνεχή απειλή της βιωσιμότητας των επιχειρήσεων. Η πανδημική κρίση οδηγεί με ταχύτερους ρυθμούς στην 4η Βιομηχανική Επανάσταση και την ψηφιακή μετάβαση.

Οι Χριστιανοί καλούνται να μην προσεγγίζουν την εργασία τους αυτοαναφορικά. Το «τι θέλουμε να κάνουμε» είναι σημαντικό, αλλά δεν είναι ο πλέον καθοριστικός παράγοντας των αποφάσεων μας. Καλούμαστε να αναζητήσουμε τι ο Θεός θέλει να κάνουμε στην εργασία μας και μέσα από αυτήν, καθώς Εκείνος καλεί όσους Τον αγαπούν να αποτελούν το αλάτι της γης και το φως του κόσμου και στον εργασιακό τους περιβάλλον (Ματθαίος 5:13-16). Ο Θεός θέλει να λάμψει και το δικό μας φως μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά μας έργα και να δοξολογήσουν τον ουράνιο Πατέρα μας (Ματθαίος 5:16)

Σημαντικότερη από την όποια εργασία μας είναι η στάση μας ως προς αυτήν. Είτε μένουμε στην ίδια εργασία είτε αναζητούμε άλλη, ο Θεός μας καλεί όποια εργασία κάνουμε, να την κάνουμε με όλη μας τη δύναμη (Εκκλησιαστής 9:10) και την καρδιά, σαν να δουλεύουμε για τον Κύριο (Κολοσσαείς 3:22-23, Εφεσίους 6:5).

Η Αγία Γραφή δεν επικροτεί την εργασιομανία. Αντίθετα, καταδικάζει την οκνηρία (Παροιμίες 18:9) και την πλεονεξία (Λουκάς 12:15). «Καλύτερα τα λίγα και με ηρεμία, παρά τα πολλά με κούραση και άγχος» (Εκκλησιαστής 4:6). «Τα πλούτη, όσο περίσσια κι αν είναι, δε δίνουν στον άνθρωπο την αληθινή ζωή» (Λουκάς 12:15). «Η ευσέβεια είναι μεγάλος πλούτος, μόνο όμως για όποιον ικανοποιείται με όσα έχει. Γιατί τίποτα δε φέραμε μαζί μας όταν ήρθαμε στον κόσμο, και είναι φανερό πως ούτε μπορούμε να βγάλουμε τίποτα φεύγοντας» (Α΄Τιμόθεον 6:6-8). Δεν είμαστε ό,τι βγάζουμε και ό,τι κάνουμε.

Δεν είμαστε απομονωμένοι περιπλανώμενοι που προσπαθούμε να βρούμε το επόμενο βήμα μας στους αμυδρά φωτισμένους δρόμους της επαγγελματικής αβεβαιότητας, αλλά υιοθετημένα παιδιά του στοργικού και κυρίαρχου Πατέρα μας, που κατευθύνει τα βήματα μας και έχει προετοιμάσει η ζωή μας να είναι γεμάτη με καλά έργα για τη δόξα Του (Εφεσίους 2:10).